Polo sacro estadarte de El Rei

Levo días argallando que argumento debía usar como fío argumental para esta miña devoración (especialmente gostosa neste caso) e a cada pouco me sobreviña un pensamento: A este país fáltalle épica. Analizando polo miúdo esa hipótese cheguei a varias conclusións. En primeiro lugar non é que a este meu país lle falten sucesos heroicos (só teño que pensar nos percebeiros), o que si lle falta a este noso terruño son narradores que nos lembren que non somos un país de servos. O que nos falta non é Ivanhoe senón Walter Scott.

A Morte de Rei nace do puño dun fillo de labregos pobres de Roás, da man dun vendedor de libros que ten a capacidade de escribir palabras fermosas, das máis fermosas e ben traballadas que hoxe poden oírse. É o Darío un exemplo para narrar heroicidades porque como home é un home honesto e humilde, que ben pode techar un faiado como darnos o máis sensible dos cálamos, que pode aloumiñar a nosa alma brevemente, ou brotar de raiba un natural aturuxo. E así é este Morte de Rei.

Permitídeme que a paixón me leve por derroteiros que non agardaba no comezo: a lectura deste delicioso volume debera ser unha obriga non en todas as escolas, senón en todas as casas (o que podería ser un xeito bon de facer un Censo Vecindario, coma os que outrora se estilaban). Quen non quererá formar parte do exercito dun rei tan sabio, quen non poría a vida por peñor na espada dun rei tan amable, quen non se confortaría coa mirada amiga dun rei-camarada. Eu, pacifista, republicano e a miúdo covarde, deixaría que a raiba do vento levase o meu aceiro no flanco de nemedaos do exercito do rei... (ao igual que aos 9 anos daba voz por Ricardo Corazón de León ante a lectura de Walter Scott).

Ben sei que este rei tan bon e cun final tan amargue non é un fiel retrato de ningún rei pasado, e ben sei tamén que o rei que nos mostra é un rei imperfecto mais de alma pura, e é ese comandante o que se me presenta coma un rossignol. Esa imaxe dun lider bon, xusto, próximo e amable, porque, mal que nos pese, todos precisamos guías, chamádeos reis, chamádeos exemplos, chamenos como os meus irmáns estimen.

Coido que, cada alma sensible, ao ler esta ensoñación de cabaleiros (ou aínda máis, ao ler a ensoñación d'O Cervo na Torre), debe deixar escapar un breve laio, unha bagoiña que escorregue polo corpo enteiro e deixala prendida da súa páxina final, pois paga a pena salgalo...