Evocacion Devoradora: Fausto

É o Fausto unha desas lecturas que soen figurar no cadro das débedas, unha historia universal que, por repetida en diferentes tradicións literarias, todos coñecemos cremos coñecer.

Unha vez satisfeito o caixón do debe, saciada a sede devoradora, o seu pouso resulta dun sabor agridoce malia a pobre tradución: por unnha banda a grande obra, por outra banda a alma encollida coma un rato. A lectura ten un pouco de decepción por tratárense de temas e lugares moi comúns e recorrentes, non obstante como digo, a escapada ao mal obriga a alma lectora a sorprenderse a cada paso, a retraerse e botar un ollo sobre si mesma, atopando evidencias do mal no seu interior. O fondo pseudoapocalíptico do Fausto non é senón un escenario, un pano pintado, un mural que agacha o verdadeiro caos, o turbulento remuíño no que as almas caen, o seu ego primixenio.

É polo tanto o Fausto, un lugar onde a alma pode ser examinada e sometida ao ollo crítico do lector co seu propio ser. O Fausto é, por tanto, unha referencia de comparación...

A miña próxima lectura <Se o vello Simbad volvese ás Illas, Maese Cunqueiro> ou quizabes <Morte de Rei do escriba Cabana>